ژورنالیست the journalist

انکار هولوکاست و تحریف آن نمی‌توانست بلافاصله پس از پایان جنگ جهانی دوم و یا در یکی دو دهه پس از آن شکل گیرد. هنگامی که زمان می‌گذرد و نسل‌ها عوض می‌شوند، خطر فراموشی همواره این امکان را به وجود می‌آورد تا کسانی که هنوز زندانی چهارچوب‌های فکری خود هستند، تاریخ را تحریف و جنایات همفکران خود را انکار کنند و آن را دروغ “دشمنان” بنمایانند. ادامه

▪ سفرنامه رضاشاه به خوزستان و مازندران

▪ فرج الله بهرامی

▪ نشر مجله تلاش؛ هامبورگ؛ شهریور ۱۳۸۳

این تنها کتابی است که بر سر نوشتن درباره آن به شدت احساس درماندگی می کنم. از کجای این کتاب بگویم؟ چگونه می توان در یک ستون محدود از آرزوها و اعمال شخصی سخن گفت که چپها و مذهبیون و به اصطلاح ملیون همگی هم صدا با روح الله خمینی همواره وی را «قلدر» و «بی سواد» نامیده اند؟ جز آنکه توصیه کنم: بخوانید! بخوانید تا دریابید ایران در هشتاد سال پیش چگونه بود! بخوانید تا دریابید کسانی که چند سال پیش جسارت کرده و خمینی مؤسس حکومت مطلقه ولایت فقیه را «بنیانگذار ایران نوین» نامیدند، چگونه قصد داشتند خرمهره ای را به ایرانیان قالب کنند! ادامه

کم نیستند مردان عادی و «روشنفکر» که تلاش می‌کنند زنانِ را با نفی و انکار توانایی آنها خنثی ‌کنند: تو که حرفی برای گفتن نداری! فروغ نیز از سوی مردِ زندگی‌اش انکار می‌شود. تصور فروغ از «عشق» مانند اغلب زنان بسیار رمانتیک و خیالی و اگر بخواهیم روراست باشیم،  ابلهانه است. به نظر  او نیز وقتی انسان کسی را دوست می‌دارد، باید از هیچ چیز دریغ نکند و از همه چیز بگذرد. با این همه شگفت انگیز است که یک دختر شانزده ساله در بیش از پنجاه سال پیش تا این اندازه شخصیتی تکوین یافته داشته باشد و بتواند به این روشنی آن را در قالب واژه‌ها بیان کند. فروغ که از همسر [ادیب و روشنفکرش] نیز ناسزا می‌شنود و کتک می‌خورد، سرانجام می‌نویسد: «نه پرویز من احتیاجی به فداکاری تو ندارم… من هم شخصیتی دارم و به شخصیت خودم فوق‌العاده علاقمندم و هرگز حاضر نیستم آن را از دست بدهم… از خودم که این قدر پست و بیچاره شده‌ام متنفر می‌شوم تو خیال می کنی که من احتیاجی به ترحم تو دارم نه هرگز هرگز…» و پرویز شاپور را که مرتب از او بازخواست می‌کند تا از وی «مطمئن» شود، مرتب به پرسش می‌کشد و پس از جدایی می‌نویسد: «بیش از هر چیز به نیروی شگرفی فکر می‌کنم که دستهایم را راحت نمی‌گذارد و در درونم وجود دارد و من میان پنجه‌هایش موجود ضعیفی بیشتر نیستم… برگشت به طرف تو و تحمل زندگی محدود خانوادگی برایم مشکل است… من ضعیف هستم و نمی‌توانم قبول کنم که زندگی یعنی شوهر و بچه و چشمم دنبال خیالات و آرزوهای واهی است.» ادامه