ژورنالیست the journalist

«شارلی اِبدو» بی‌پروا و بدون قید و شرط، در برابر هر اتوریته مذهبی، سیاسی و فرهنگی ایستاده بود. و کیست که نداند این مقاومت و بی‌پروایی بدون ‌قید و شرط، تنها در عرصه طنز ممکن است! این را سال‌هاست ایرانیان با طنزهایی که درباره قدرت سیاسی و مذهبی حاکم، دهان به دهان می‌شود تجربه می‌کنند. «شارلی ابدو»ی ایرانیان شفاهی است! پس مشکل، «شارلی اِبدو» نیست بلکه افکار و افرادی هستند که آن را تحمل نمی‌کنند! مشکل در آزادی بیان نیست، بلکه در عدمِ تحملِ آزادی بیان است! ادامه

خبر فراوان است. اطلاعات درباره همه چیز در همه جا به شکل انبوه در حال رد و بدل شدن است. مرز بین اطلاعات شخصی و خصوصی و خبرهای اجتماعی و همگانی با مشارکت «داوطلبانه» کاربران تکنولوژی ارتباطات به شدت شناور است. اما اینکه این همه اخبار و اطلاعات عمومی و خصوصی اصلا به چه کار می‌آید بسیار قابل بحث است. و اینکه این همه اخبار و اطلاعات همگانی تا چه اندازه دقیق و حرفه‌ای تنظیم می‌شوند نیز  به شدت تأمل‌پذیر. ادامه

نخستین خبرهای هولناک مربوط به «اسیدپاشی» را در دوران کودکی و نوجوانی شنیدم. در صفحه حوادث روزنامه‌ها می‌نوشتند که مردی به دلیل آنکه از «عشق» خود و یا از خانواده «عشق» خود پاسخ منفی شنید، به روی دختری که دوست می‌داشت، اسید پاشید! ادامه

[+ویدئو]

 شب ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۴ (۴ مهر ۹۳) در «خانه ادبیات» برلن برنامه‌ای با حضور مهمانان ایرانی و آلمانی به دو زبان فارسی و آلمانی برگزار شد. ادامه

(سخنرانی در دهمین کنگره حزب مشروطه ایران (لیبرال دمکرات)/ هامبورگ/ آلمان/ ۳۰ و ۳۱ اوت ۲۰۱۴)

راه پیشگیری از فجایع بیشتر و غلبه بر گسست همه جانبه، همانا یک همبستگی ملّی فراگیر و یک همگرایی پایدار بر اساس به رسمیت شناختن حقوق متقابل یکدیگر و احترام به اختلاف‌هاست، از طرفداران دو نظام مشروطه و جمهوری، از راست و چپ، تا اقوام گوناگون و پیروان مذاهب مختلف و بی‌دینان. آنهایی که به پشتیبانی کشورهای خارجی یا نیروهایی از داخل نظام مذهبی امید بسته‌اند، فقط به «کسب قدرت» می‌اندیشند. مهم اما نگاه داشتن قدرت است که تنها از دو طریق امکان دارد: یکی نیروی سرکوب، و دیگری نیروی مردم! ادامه