ژورنالیست the journalist

در هر موجی که هر بار بر سر مسئله «فلسطین- اسراییل» به راه می‌افتد می توان دید که حقیقت همواره قربانی است!  مردم دو طرف قربانیان بعدی هستند. ما به عنوان ناظران ناتوان اما نه خاموش این جنگ و همه جنگ‌های دیگر در کدام سو بایستی بایستیم؟! در کنار تروریست‌های حماس یا دولت افراطی اسراییل در یک جنگ نابرابر؟! اما یک طرف دیگر نیز وجود دارد: مردمی که در فلسطین و اسراییل، هر دو، به رهبران سیاسی خود می‌بازند! مردمی که سرنوشت فجیع آنها دستاویز شعارهای نفرت‌افکنانه برخی مسلمانان، برخی چپ‌ها و همه نئونازی‌ها در اروپا می‌شود. ادامه

روشن است که هر کسی در شبکه‌های مجازی از جمله فیس بوک به دنبال هدفی‌ست. اما به نظرم یک نکته مهم در آن انکارناپذیر است: واقعیت تنهایی انسان در جهانی که جمعیت‌اش به مراتب بیش از زمانی است که آدم‌ها در خانواده‌های کلان به دنیا می‌آمدند و رشد می‌کردند و در می‌گذشتند! تناقض غریبی است: جهان با رشد میلیاردی جمعیت گویا تنهاتر شده است! این تنهایی را درون مرزهای سرزمین‌های مختلف، از جمله ایران نیز می‌توان دید که جمعیت‌‌اش نسبت به سه چهار دهه پیش بیش از دو برابر شده است. ادامه

جنبش کارگری نه در کشورهایی که ادعای حکومت کارگران داشتند بلکه در کشورهای سرمایه‌داری، قوی‌ترین جنبش اجتماعی باقی ماند تا با وجود رفاه نسبی و بر هم خوردن مناسبات سنتی کار و سرمایه، همچنان از حقوق «زحمتکشان» دفاع کند. برای کشورهایی مانند کشور ما اما جنبش کارگری همچنان نماد مبارزه برای عدالت است. زیر فشار قرار دادن تشکل‌های مستقل کارگری و تسلط همه جانبه رژیم اسلامی بر همه حرکات کارگران، جنبش کارگری ایران را با دیگر جنبش‌های اجتماعی از جمله جنبش زنان و جنبش دانشجویی هم‌سرنوشت ساخته است. ادامه

این پرسش که چرا مقامات خارجی به دولت‌ها و ملت‌های دیگر که نوروز در آنها جشن گرفته می‌شود پیام نمی‌دهند و یا چرا مثلا پوتین یا رهبران چین هیچ وقت پیام نوروزی به جمهوری اسلامی و یا مردم ایران نمی‌دهند ولی رهبران کشورهای غربی، آن هم در چند سال گذشته، فکر می‌کنند حتما باید نوروز را به ایرانی‌ها تبریک گفت، خود، یک موضوع سیاسی است به ویژه وقتی توجه داشته باشیم که روابط جمهوری اسلامی با چین و روسیه بهتر از کشورهای غربی است، پس اتفاقا رهبران این دو کشور باید با شوق بیشتری به رهبران رژیم ایران پیام نوروزی بفرستند! ادامه

امروز جامعه ایران از هم گسسته و در خود فرو پاشیده است. چنین جامعه‌ای، آن گونه که تاریخ و تجربه نشان داده است، همیشه آمادگی آن را دارد که برای پشتیبانی از یک جریان و اندیشه افراطی بسیج شود. اما این ظرفیت غریب را هم دارد که بر زمینه پیشینه معاصر خود، گامی بزرگ به سوی دمکراسی بردارد چرا که تفاوت ایران با دیگر کشورهایی که تجارب مشابه را در زمینه روی کار آمدن حکومت‌های بدتر از پیش از سر گذرانده‌اند، در این است که ایران با همبستگی گسترده به گسست رسید و آن کشورها از گسست به همبستگی رسیدند! ادامه

انتقال بخشی از نقش و مسئولیت سیاست و اقتصاد به مخاطب و مصرف‌کننده را آنجا می‌توان دید که اگر تا کنون این حکومت‌ها بودند که به جعل واقعیت می‌پرداختند، اینک مردمان عادی نیز در اینترنت با یک کلیک «اشتراک» به انتشار تصاعدی جعلیاتی می‌پردازند که «لایک» هم می‌گیرد! تحمیق عمومی در فضای مجازی با مشارکت همگانی جریان دارد. اگر روزی یک «خبر» می‌توانست به یک جنبش اجتماعی تبدیل شود، اینک یک جنبش اجتماعی به «خبر» تنزل می‌یابد و هر کسی «مسئولیت» خود را در به «اشتراک» گذاشتن و «لایکِ» آن پایان یافته می‌بیند! ادامه

وسوسه در کنار توده‌ها قرار داشتن به بهای سر بریدن آزادی در پای قدرتی که با پشتیبانی همان توده‌ها مستحکم می‌شود، دیر یا زود گریبان روشنفکر را خواهد گرفت. «مردم» و «توده» در یک دموکراسی با حاکمیت بر سرنوشت خود، «آزاد» می‌شوند ولی با مشارکت در قدرت، پایشان به زنجیر سنگین مسئولیت بسته می‌شود. هر چه قدرت مسئولیت‌ناپذیرتر باشد به همان اندازه انحطاط جامعه عمیق‌تر است. نبودن آزادی به عنوان حلقه اتصال بین قدرت، توده و روشنفکر، مفهوم مسئولیت را نیز تغییر می‌دهد: همه از آن فرار می‌کنند! ادامه