ژورنالیست the journalist

پهلوی‌ها ایران را به راستی به آستانه جهان مدرن رساندند اما بدون آنکه مهم‌ترین ابزار مدرنیته یعنی دمکراسی پشتوانه آن قرار گیرد و در آن شرایط نمی‌توانست چنین شود. کسانی که دیکتاتوری به تدریج  شکل گرفته در دوران پهلوی را به سود خدمات درخشان آنها انکار می‌کنند، سودی به نسل‌های امروز و فردا نمی‌رسانند. درست مانند کسانی که با انکار رشد اقتصادی و اجتماعی جامعه ایران در آن دوران، نمی‌دانند اگر آن بنیه نمی‌بود، آخوندها و جمهوری اسلامی‌شان، چنان مشروعه‌ای در ایران پیاده می‌کردند که طالبان هم به گرد پای آن نمی‌رسید. ادامه

در طول چهار ماه نخست امسال، ۱۳ حکم اعدام در فروردین، ۶۲ حکم در اردیبهشت، ۶ حکم اعدام در ماه خرداد و ۴۶ حکم اعدام در تیرماه  در شهرهای مختلف ایران به اجرا در آمده است. ارقام چنان باورناپذیر هستند که «تنها» ۶ حکم اعدام به نظر اندک می‌آید! شمار روزافزون اعدام بدون آنکه سخنی از افراد و گروه‌های سیاسی شنیده شود که بر سر «انتخابات» نمایشی و «اصول‌گرا» یا «اصلاح طلب» بودن شیخ حسن روحانی جنجال به راه می‌اندازند، مدتهاست زنگ خطر بی‌تفاوتی مزمن سیاست و جامعه را در برابر جنایات قانونی حکومت به صدا در آورده است. ادامه

دمکرات‌ها به هر نظام سیاسی که باور داشته باشند و چه چپ باشند و چه راست، چه مذهبی و غیر مذهبی، باید هنگامی که از سوی یک دشمن مشترک حذف و سرکوب می‌شوند، پشتیبان یکدیگر باشند. شما نیز در هر حرکت دمکراسی‌خواهانه و در هیچ گروهی، که اهدافی، مشابه اهداف شما را مطرح می‌کند، نقش «رقیب» نبینید! دشمنان آزادی و دمکراسی در نظام جمهوری اسلامی متشکل شده‌اند.  وظیفه شما نه تلاش برای از میدان به در کردن دیگر دمکراسی‌خواهان، بلکه برای به میدان آوردنِ آنان و در میدان نگاه داشتنِ آنها علیه این دشمنان است! ادامه

شرط گذار به مدرنیته، مهارِ  قدرت آزمند مذهب در چهارچوب نظام حقوقی مدرن است. نتیجه «بُرد، بُرد» وجود ندارد. یکی از این دو باید ببازد. پیروزی اسلام‌گرایی، باختِ مدرنیته است. نوزایی در خاورمیانه به «وزن کشی» قدرت‌های جهانی که هنوز همان بازماندگان بلوک «شرق» و«غرب» هستند نیز وابسته است. مدرنیته یک پدیده تمام شده نیست و جهان همچنان در نبرد بین سنت و مدرنیته از جمله در اروپا و آمریکا به سر می‌برد. مشکل، زمانی است که مدافعان مدرنیته به جای متشکل کردن خود، به سیاهی لشکر اسلام‌گرایان و سرکوبگران خویش تبدیل می‌شوند! ادامه

برخلاف تبلیغاتی که بر سر «غیرمنتظره» بودن هم «مشارکت» و هم  نتیجه انتخابات به راه افتاده، میزان مشارکت هم در داخل ایران و هم خارج از کشور مطلقا با خرداد ۸۸ مقایسه پذیر نیست. از سوی دیگر، اگر همین حافظه دو سه سال اخیر هم یاری کند، از مدتها پیش امکان ریاست جمهوری شیخ حسن روحانی بر سر زبان‌ها افتاده بود و با وجود چند نامزد اصولگرا، مشخص بود که آرا به گونه‌ای تقسیم نخواهد شد که یکی از آن اصولگرایان آن هم با آرای چندین میلیونی که نظام به کمتر از آن قانع نیست و از همین رو همواره چند میلیون به آن می‌افزاید، از صندوق‌ها در بیاید. ادامه

تأکید بر عنوان «شیخ» یک یادآوری وجدانی به کسانی است که هر بار تنفر خود را از «شاه و شیخ» اعلام می‌کنند ولی نمی‌بینند که خودشان تمام قد به زیر عبای «شیخ» خزیده‌اند. چه خوب گفت شاعر که: از دست بوس، میلِ به پابوس کرده‌ای/ خاک‌ات به سر، ترقی معکوس کرده‌ای! در روند تنزلی رسیدن از «شاه» به «شیخ»، همواره یک حلقه تعیین کننده وجود دارد که کسانی که به جوّسازی درباره رویدادهای جمهوری اسلامی می‌پردازند، آن را آگاهانه یا ناآگاهانه نادیده می‌گیرند: ایدئولوژیِ راهنمای رژیم اسلامی در ایران. ادامه

رژیم سال‌هاست گروهی را به عنوان مثلا «اپوزیسیون» از درون خود سازماندهی کرده و بعد هر بار که با مخالفت و بحران روبرو می‌شود، به مردم می‌گوید بفرمایید، این هم اپوزیسیون! بروید پشت سر اینها! موسوی و کروبی هم که فکر کرده بودند واقعا «اپوزیسیون» هستند، تنبیه ‌شدند! ولی اگر هیچ تغییری در سیاست‌های کلان ایجاد نشود، فروپاشی رژیم ناگزیر خواهد بود. آیا «اپوزیسیون» ساخت رژیم قادر خواهد بود با «اصلاح» بر موج فروپاشی سوار شود؟! و آیا اگر روحانی می‌خواست و می‌توانست سیاست‌های کلان نظام را تغییر دهد، اصلا امکان داشت از صندوق‌های رأی بیرون بیاید؟! ادامه

این انتخاباتی که انتخابات نیست نیز خواهد گذشت اما دلایل و مسببان فجایع جاری در ایران بر جای خواهند ماند و ناهنجاری و جنایت بیش از پیش تکرار خواهد شد. بدا به حال آن مدعیانی که بدون آنکه هرگز توانسته باشند سوار اسب شوند، سالهاست  زین قاطر را چسبیده‌اند. در این میان، وقتی خودکشی به یک «راه حل» تبدیل می‌شود، دیگر نه یک موضوع فردی یا خانوادگی بلکه یک مسئله اجتماعی است. آیا یک کودک چه اندوخته فکری و تجربی دارد که بدون آگاهی بر قاطعیت مرگ، دست به خودکشی می‌زند! مگر نه آنکه «مرگ نه آن چیزیست که آن را تجربه توان کرد»؟ ادامه