the journalist

ژورنالیست

مقاله

 

ای مدعیان سیاست، شما راهی بگشایید!

الاهه بقراط

 

این مردم، این خواسته هایشان، این هم شما! تا کی می خواهید در نقش «فن» و طرفدار یکی از طرفین حکومت باقی بمانید؟! طرفینی که وجود و بقایشان را بر انکار موجودیت شما، و بر تکه تکه کردن و تفرقه بین شما، بنا کرده اند! دست به دست هم دهید، نیروی مستقل و ائتلافی خود را به مثابه بدیل مدعی دمکراسی و حقوق بشر در برابر  این حکومت، به مردم  و به جامعه جهانی معرفی کنید تا در عمل ببینید جامعه ایران تا چه اندازه از نظام جمهوری اسلامی و «اجرای بدون تنازل قانون اساسی»اش فراتر رفته است. در غیر این صورت، هشدار که از نه چندان دور دست، طبل جنگ به گوش می رسد. این نظام راه دیگری برای جهان باقی نمی گذارد. شما، راهی بگشایید!

*****

دستگیری  ها و کشتارهایی که بلافاصله پس از پیروزی انقلاب اسلامی شروع شد اگرچه با تأیید و حتی تشویق نیروهای سیاسی ای که هنوز نوبت شان نرسیده بود، و هم چنین با سکوت مردمی که آنها نیز هنوز نوبت شان نرسیده بود، همراه بود، لیکن بازتابی هر چند اندک و آن هم تأیید آمیز در رسانه های آن دوران یافت.

بعدها، هنگامی که دهه سیاه شصت فرا رسید، همه چیز به سکوت برگزار شد. آن زمان نیز هر بار صدای گروهی در آمد که خودش و یا نزدیکان فکری اش مورد حمله قرار گرفته بود. در نتیجه وقتی همه قلع و قمع شدند، به گفته معروف برتولت برشت، دیگر کسی نمانده بود که اعتراض کند. جامعه جهانی نیز بیش از آن برای منافع خود چرتکه می انداخت که اعدام مخالفان در ایران برایش اهمیت و ارزشی داشته باشد. دهه خوش هفتاد، خوش ترین دهه جمهوری اسلامی، بر زمینه چنین سکوتی فرا رسید. غافل از آنکه آتش زیر خاکستر خواست های ناکام جامعه دیر یا زود از جایی جرقه خواهد زد و شعله خواهد کشید.

 

بهای سنگین آگاهی

امروز وقتی کسی، به هر دلیلی، در گوشه ای از ایران زیر فشار قرار می گیرد، بلافاصله خبرش در همه جا، به جز جمهوری اسلامی، منتشر می شود. این خبررسانی و اعتراض های سریع رسانه ای اگرچه در برخی موارد تأثیری بر سنگدلی و سرکوب جمهوری اسلامی ندارد و جوانانی مانند آرش رحمانی پور و محمدرضا علی زمانی قربانی سیاست می شوند، لیکن در بسیاری موارد دست و پای رژیم را می بندد و آن را کلافه می کند.

بهای سنگینی لازم بود تا امروز همه به دفاع از یکدیگر در برابر رژیم برخیزند. بهای سنگینی لازم بود تا امروز جامعه و گروه های سیاسی مخالف دریابند که آزادی، یعنی آزادی دیگری!

امروز به غیر از عده ای مؤمن به نظام جمهوری اسلامی و گروهی فرصت طلب که در نخستین فرصت رنگ عوض خواهند کرد، بخش های عظیمی از جامعه ایران،  هر یک به دلیلی، در برابر نظام قرار گرفته اند. رژیم ایران، خود به دست خویشتن، آنقدر بگیر و ببند و امر و نهی راه انداخت که دامنه شمول سیاست به شدت گسترش یافت. این البته  ناگزیر بود. دخالت مستقیم جمهوری اسلامی در همه امور سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی، سبب شد تا نه این یا آن مسؤل، نه این یا آن دولت، بلکه خود نظام به مسئله و مشکل تبدیل شود. و این روند نه با روی کار آمدن دولت احمدی نژاد، بلکه از همان لحظه بسته شدن نطفه نظام جمهوری اسلامی آغاز شد. از رفراندوم 12 فروردین 58 آغاز شد و در قانون اساسی اش تکوین یافت و مدون شد و در برابر چشم همگان قرار گرفت.

جای شگفتی است که برخی  از نیروهای سیاسی در تمامی سال های گذشته چشم بر روی این مشکل که تدوین نیز شده است، بستند و دل را به امکانات و اقدامات معجزه آسای این فرد و آن فرد از درون خود نظام خوش کردند، بدون آنکه پاسخی برای این پرسش داشته باشند که انتظارات آنها بر اساس کدام معیارهای نظری و امکانات عملی این رژیم باید برآورده شود؟!

 

بهای سنگین اتحاد

به هر روی، امروز در شرایطی قرار داریم که یا اعلام فضای باز سیاسی و یا شکسته شدن همه سدها می تواند انسداد جامعه و حکومت را از میان بردارد. جامعه جهانی نیز با تمام قوا علیه جمهوری اسلامی متحد می شود. چرخش سیاست روسیه در پشتیبانی از رژیم که مشابه آن را دیر یا زود از سوی چین نیز شاهد خواهیم بود، پشت جمهوری اسلامی را خم خواهد کرد. اما به خاک رساندن آن تنها از دست مردم بر می آید.

اگر این تصور از جمله در خود جمهوری اسلامی نیز وجود داشت که می توان دولت کنونی را با تمامی منابع و تدارکات نظامی و روحانی که پشت آن قرار گرفته است، به پای میز مذاکره با آمریکا فرستاد تا «معامله بزرگ» سر بگیرد، این مردم بودند که آن «معامله بزرگ» را بر هم زدند، وگرنه آمریکا نیز با پیام نوروزی اوباما و نامه مخفیانه وی به «رهبر» پیش از «انتخابات» 22 خرداد خود را برای آن آماده کرده بود.

پیش از این هم گفته ام که آمریکا و غرب حساب می کردند میرحسین موسوی گزیده خواهد شد. نه اینکه علاقه ای به وی داشته باشند. بلکه موسوی و یا فرد دیگری غیر از احمدی نژاد برای توجیه این معامله در افکار عمومی غرب بیشتر مناسب می بود. اما بنا بر شواهد و تجربه می توانم مدعی شوم که «معامله بزرگ» این ارزش را برای آمریکا داشت که با دولت کنونی هم شیرینی اش را بخورد و پیه اعتراض افکار عمومی را به تن خود بمالد. اما مردم ایران حساب هر دو طرف را به هم زدند و همه را در حیرت فرو بردند، از جمله خود دو  نامزد معترض و هم چنین مدعیان سیاست را.

باز هم بنا بر شواهد و تجربه اگر مردم به دلیل فعل و انفعالات اجتماعی و اقتصادی که در طول دو دهه اخیر جامعه ایران را تقریبا زیر و رو کرده است (از جمله به میدان آمدن یک نسل کاملا جدید) آن واکنش گسترده را به  تقلب انتخاباتی نشان نمی دادند، این بار نیز مانند دوره های پیش، نامزدها اعتراضی می کردند و بعد پی کار خود می رفتند تا «انشاءالله» در «انتخابات» بعدی دوباره یاد مردم و مشکلات شان و مسائل ایران بیفتند. این مردم بودند که آنها را به میانه میدان کشاندند و درست است که بین موسوی و رفسنجانی و کروبی تفاوت هست (خاتمی را بگذارید کنار، زیرا او در این زمینه نیز تا کنون نتوانسته است نقشی جز یک «تدارکاتچی» بازی کند) لیکن نه آن تفاوتی که بین نیروهای دمکرات و رفسنجانی هست! آنها درون نظام خودشان با یکدیگر تفاوت دارند. درست مانند هر نظام و گروه دیگری. اختلاف آنها با یکدیگر و با «رهبری» و دولت کنونی بر سر بود و نبود نظام نیست. حتی بر سر تغییراتی هم نیست که اندکی این نظام را پس و پیش کند. بلکه فقط بر سر چگونه ماندن، همیشه ماندن، جاودانه و ابدی ماندن آن است! از اصرار بر «اجرای بدون تنازل قانون اساسی» نمی توان هیچ تفسیر و تعبیر دیگری غیر از این به دست داد. این همه بارها و بارها در بیانیه و سخنرانی و گفتگوی طرفین درگیر به روشنی ابراز شده است. نکته تنها در این است که به دلیل تناقض هایی که قانون اساسی جمهوری اسلامی دارد، طرفین مانند دو خط موازی نمی توانند هرگز به توافق برسند، مگر اینکه یکی از آنها سر خود را به طرف دیگری کج کند. و این نکته می تواند به سود جنبش آزادی خواهی به کار گرفته شود بدون آنکه مردم را نسبت به حقیقت آن دچار توهم کرد و در چشم آنها خاک پاشید.

بعید به نظر می رسد نظامی ها و روحانیانی که قدرت سیاسی و اقتصادی را در دست خود قبضه کرده اند، با همراهی خامنه ای یا بدون وی، تن به خواسته های طرف دیگر بدهند. آنها اساسا معیارهای دیگری برای حفظ قدرت و جاودانگی نظام شان دارند. معیارهایی که اگر در برابر آن مقاومت نشود، ایران را تا آستانه نابودی پیش خواهد برد. این دیکتاتوری دینی- نظامی تنها بر زمینه سکوت و سازش است که می تواند مسیر خود را چنان صاف کند که مانند نظام های مشابه چند صباحی دوام بیاورد. پادزهرش تنها و تنها مقاومت است.

این مقاومت از سوی «سران جنبش سبز»، از سوی مردم، از سوی مخالفان و مدعیان سیاست، می تواند به شکل های گوناگون صورت گیرد اگرچه ضامن پیروزی این مقاومت، حضور دائمی مردم است که هر بار لازم بود با ابتکارات چشمگیر و غافلگیر کننده به میدان آمدند. اما «سران جنبش سبز» نیز می توانند کاری بیش از بیانیه و به خانه همدیگر رفتن انجام بدهند: برای نمونه، خواست آزادی زندانیان سیاسی نه «ساختارشکنی» است، نه «براندازی» است، نه «منافقانه» و «سلطنت طلبانه» و نه ربطی به «بیگانگان» دارد. آن هم نه به عنوان بند تشریفاتی یک بیانیه، بلکه باید به صدای بلند «رهبری» و حکومت را مخاطب قرار داد و اعلام کرد که آنها خواهان آزادی تمامی زندانیان سیاسی هستند و مردم را به پشتیبانی از  خانواده های نگران و بی پناهی که شب و روز در برابر زندان  اوین تجمع می کنند، بسیج کرد.

مدعیان سیاست، گروه ها و احزاب سیاسی، تا کنون بیش از آن کم کاری کرده اند که روی سر بلند کردن در برابر این مردم رنجدیده را داشته باشند. «سران جنبش سبز» نیز اگر هم توان و بنیه راهبری داشته باشند، تا همان حد «اجرای بدون تنازل قانون اساسی» است که تازه در آستانه آن در می مانند که با آن نیمه متناقض اش چه کنند که در صورت «اجرای بدون تنازل» باید آن نیمه هم اجرا شود!

اگر تا خرداد 88 هر سخنی درباره خواسته های جامعه ایران، از جمله مخالفت آنها با نظام جمهوری اسلامی، تلاش برای جدایی دین و دولت، شوق آزادی و دمکراسی، خیالپروری و آرمان گرایی و «غیرواقعی» به حساب می آمد، دست کم از آن تاریخ باید نشان داده شده باشد که همه اینها واقعی بود. مدعیان سیاست، گروه ها و نیروهای سیاسی دیگر چه بهانه ای دارند؟ این مردم، این خواسته هایشان، این هم شما! آستین ها را بالا بزنید! تا کی می خواهید در نقش «فَن» و طرفدار یکی از طرفین حکومت باقی بمانید و هورا بکشید؟! طرفینی که وجود و بقایشان را بر انکار موجودیت شما، و بر تکه تکه کردن و تفرقه بین شما، بنا کرده اند! دست به دست هم دهید، نیروی مستقل و ائتلافی خود را به مثابه بدیل مدعی دمکراسی و حقوق بشر در برابر  این حکومت، به مردم  و به جامعه جهانی معرفی کنید تا در عمل ببینید جامعه ایران تا چه اندازه از نظام جمهوری اسلامی و «اجرای بدون تنازل قانون اساسی»اش فراتر رفته است. در غیر این صورت، هشدار که از نه چندان دور دست، طبل جنگ به گوش می رسد. این نظام راه دیگری برای جهان باقی نمی گذارد. شما، راهی بگشایید!

4 مارس 2010

 

 

 

| © 2010 | | alefbe - journalist | | berlin | | germany |